We zijn inmiddels ruim een week in Zweden. Langzaam beginnen we onze draai een beetje te vinden. Ook medek door de hartelijk ontvangst van onze verhuurders. De eerste dagen waren we vooral heel erg moe.Moe van alles wat we de weken ervoor te doen hadden. Het dozen inpakken, logeren op een andere plek, je niet meer echt thuis voelen en het gedag zeggen kost toch meer energie dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Afgelopen dagen heeft storm HANS in Zweden en Noorwegen rond geraast. Waar wij wonen is het niet zo erg geweest gelukkig. Maar wat voel ik mee met al die mensen die de kracht en ellende van dit natuur geweld hebben meegemaakt.

We hadden vooral heel veel regen, veel wind en een heel herfstig gevoel in de zomer. Dat betekende ook dat we veel binnen waren en vooral moeten wennen aan de vrij lage temperatuur voor de tijd van het jaar. Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat nog even uit te kunnen stellen. Het was meteen wennen aan het niet hebben van een centrale verwarming met de warmtepomp, met een altijd behagelijk temperatuur.

In ons tijdelijke huis staat een houtkachel. Hout hebben we echter nog niet. Ik had ook niet gedacht dat we daar zo snel al aan over na moesten gaan denken. Veel huizen op het platteland, of på Landet zoals ze in zweden zeggen, hebben een met hout verwarmd huis. Vaak gecombineerd met elektrische verwarming of een van de vele soorten van warmtepompen.

Veel opnieuw ontdekken dus.

• Hoe komen we aan hout,
• wat voor soort hout,
• hoeveel hout hebben we eigenlijk nodig?

Vragen waar je in Nederland niet over nadenkt. Daarnaast zijn er ook andere basale dingen waar je in Nederland niet meer over nadenkt en heel normaal vindt. Zoals waar en naar welke supermarkt en waar ligt alles in de supermarkt.

En ook dit:

Vera schreef de eerste dag een brief aanhaar vriendinnetje. Tja, em dan heb je postzegels nodig en niet onbelangrijk: een brievenbus. We wonen in een dorp met 100 huizen met een kerk, een school, een hondensportvereniging en volgens mij ook een koor. Maar geen winkel.

Dus hoe kom ik aan een postzegel? En waar staat de brievenbus? De vanzelfsprekende dingen zijn niet zo vanzelfsprekend meer. Ik vind het leuk om dat te ontdekken, alles opnieuw uitvinden en ontdekken.

Dan is er ook nog Zweeds praten. Best spannend en heel raar ook. Je wilt iets zeggen en je weet wat woorden. Ik kan er nog geen goede zin van maken, of ik ben bang dat ik het helemaal verkeerd zeg. Met wat kunst en vliegwerk en wat aanmoediging van Stefan ( die het veel beter spreekt dan ik) kom ik in de dagelijkse postzegel vraag dingen best een eind. Best een beetje trots eigenlijk. Ik moet namelijk best wel een drempel over gaan en uit mijn comfortzone stappen. Dat heet groeien geloof ik 😉

Ook hebben we een belangrijke stap gezet in ons emigratie proces, zoals het aanvragen van ons persoonsnummer. Als we dat hebben zijn we officieel geëmigreerd. Een soort van magisch moment die dingen hier makkelijker gaat maken. Het duurt wel even voordat je dat magische nummer krijgt. Dus nu is het vooral afwachten, z’n 4 tot 14 weken duren.

Volgende week gaan de kinderen hier weer naar school. Dus ook Vera en Timo. Een volgende belangrijke stap en een heel spannende voor ze. Voor ons ook trouwens!